αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο Ρωμιοσύνη
Γιάννης Ρίτσος
34 χρόνια μετά...
Saturday, November 17, 2007
Subscribe to:
Posts (Atom)
Είναι η ψυχή μου εν τω μέσω της νυκτός συγκεχυμένη και παράλυτος. Εκτός, εκτός αυτής γίνεται η ζωή της.
ό,τι αγαπήσαμε θα μείνει ένα ατέλειωτο σαρδάμ...αξεδιάλυτο...
κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου_
θα βάλω πόρτες μ'αλυσίδες κι παγώνια_
και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου..._
γιατί κι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια_
ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο_
κι αυτό που κάνω ποιός σου το 'πε αδυναμία_
που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο_
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία_
Το παρελθόν και το μέλλον, είναι σαν προβολές ταινιών σε διπλανές αίθουσες.
Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις και τις δυο συγχρόνως, πρέπει κάποια στιγμή να διαλέξεις έργο.
έτσι τον Πλούτωνα κατάφερε να πείσει
με τη νεκρή αγάπη του στη γη να ζήσει
μα ούτε ένα βλέμμα, απείλησε
ούτε ένα χάδι_
την Ευριδίκη του στο φως μονάχα να δει.
Κάποια στιγμή δεν άντεξε να μην γυρίσει-
τα χείλη σμίγει - το κενό,για να φιλήσει...
"κραυγή..." munch_
Είναι η ψυχή μου εν τω μέσω της νυκτόςσυγκεχυμένη και παράλυτος. Εκτός,εκτός αυτής γίνεται η ζωή της.**σύγχυσις_
...λίγη αστερόσκονη?
αστεράκια!
