φεγγαράκι μου λαμπρό..._

κοιτάζω μόνη το φεγγάρι...

με τις ώρες...

είναι μισό...

από την ...."κομμένη" πλευρά...

μια ουρά ξεχύνεται κατά πίσω...

μια σκιά...

ένα σύννεφο....

κι όπως τρέχει η σκιά κ απομακρύνεται απ'το φεγγάρι_

είναι λες κ ..... κινείται!το φεγγαράκι!

κ κάθομαι και το κοιτώ_

άναυδη_

μια οφθαλμαπάτη...

ένα ψέμμα...

κι ένα μόνον άστρο καταφέρνω να διακρίνω_

ένα μόνον σ'όλον τον ουρανό...

σ'ολο...το χάος_μόνον ένα!

είναι γιατί φωτίζεται απ'υη σελήνη σκέφτομαι....

Μα είναι τόσο γλυκά...

που σηκώνοντας τα μάτια μου πάνω απ'τα φώτα της άσχημης πόλης....

βλέπω μονάχα....αυτά τα δύο....

το φεγγάρι με το άστρο του...

συντροφιά κρατώντας αιώνια το ένα στο άλλο...

Το σύννεφο πνίγει το φεγγάρι...

κι αυτό παλεύει να λευθερωθεί_

τ'άστρο παρακολουθεί....ανήμπορο...να δράσει...

μόνον ελπίζει...

το φεγγάρι του να ξαναδεί....

κ αιώνια πλέον....

μαζί να στολίζουν...

τον άδειο ουρανό_